13é NUIT DE BLUES CHARLEROI
website

SATURDAY JUNE 13 - CHARLEROI

reporter: witteMVS
photo: Freddy

comments: mail

Als we aankomen is Elmore D net begonnen. Professor emeritus Elmore D is in het goede gezelschap van een keur van internationale, euh pardon… Europese begeleiders. Kloksgewijze ontwaren we, links van D, Franky Gomez, violist en als het moet fiddler. Naast hem, Hein Coop, Duitser van geboorte en nu toetsenist en accordionist bij Rhythm Bombs en Elmore D. Achter de stapel slagwerk ontdekken we de immer lachende Nico Van Hove, van Peer en van Rusty Roots. Aan de double bass, Stefaan Kelchtermans, ook al Rusty Roots in zijn vrije tijd en last but not least, Gilles D, jawel, je zit goed…de zoon van grote D. Zijn vader sleurde hem als kleine snotaap al mee naar Bentonia, Mississippi, waarom dan nu niet als gitarist naar Charleroi ?

Elmore vergast ons op zijn aanstekelijke en warme mix van prewar blues, standards, maar ook eigen originals in het Waals en in eenzelfde sfeer badend. Hij verstaat ook nog steeds de kunst om vreemde eendjes in de bijt te halen. Zo meet hij “Come Together” van Beatlesfaam een blueskleedje aan op de tonen van “Rollin’ and Tumblin’”. Nog mooier wordt het als hij zijn “Ti t' fês dès-îdèyes” zingt, gevolgd door Jesse Fuller’s “San Francisco Bay Blues”, dat na twee strofes verder gaar in de Waalse bewerking die Elmore er aan gaf.

Eén en ander maakt dat deze Elmore zeer ‘Louisiana Blues’ klinkt, door de taal, maar ook door de viool en de accordion als instrumenten aan bod te laten komen. Het geheel klinkt zeer warm, très gaulois. Tenslotte werdt de staat Louisiana in eerste instantie gekoloniseerd door ‘des gaulois émigrés’ nietwaar. Vandaar. Roots, thats where it is all about !

Chris Watson brengt ons als vanouds een tribute aan Jerry Lee Lewis. Niets meer maar ook niets minder. Voor vele jonge mensen is hij de openbaring, de deur naar de fifties. Maar voor ons die afstammen uit die naoorlogse jaren, is hij zeer zeker de messias van de rock and roll niet. “Little Queenie”, “Too Much Monkey Business”, “C C Rider”, “Great Balls of Fire” of “Lotta Shakin’ Goin’ On”….het klinkt ons allemaal een beetje te tweedehands. En bovendien was Jerry Lee een stuk opwindender, rauwer en sensueler.

Ik denk dat Chris maar beter overstapt op een iets rustiger genre of tenminste zijn show aanpast met zachtere nummers, en vooral de ondertitel ‘a tribute to Jerry Lee Lewis’ achterwege laat. Het zou hem zeer zeker meer krediet en geloofwaardigheid verlenen.

Men wordt nu eenmaal geen mythe door er één te imiteren, of een CD op te nemen in dezelfde studio als waar je idool zijn opnamen deed, in casu de Sun Studio te Memphis. Daarentegen heeft hij genoeg potentiëel om met iets van zijn eigen moestuintje op de markt te komen. Is’nt it my dear Watson ?

De eigenlijke top of the bill van dit festival. Jason Ricci en zijn band hebben ons eergisteren nog met stomheid geslagen, eergisteren in de Meulenberg te Mol. Deze man is, vanwege zijn eerder tengere lichaamsbouw, vijfmaal zijn gewicht in goud waard. Zijn gedragscode is wars van alle plichtplegingen, maar natuurlijke vriendelijkheid is van hem niet weg te schrapen. Ricci is tegelijk jazzvirtuoos en dolgedraaide punker. Hij speelt ons geen bluesharp voor, hij wordt gewoon het instrument. Hij geeft het zijn eigen leven. Elk bluesharpje dat door zijn handen komt kan ineens het volledige scale-universum beleven, in plaats van gelimiteerd te blijven tot de toonladder waarin het ter fabrieke geconcipiëerd werd.

Aangezien hij zijn show moet inperken tot ongeveer anderhalf uur, waar hij gemakkelijk vier uur doordolt als je hem laat begaan, rijgt hij zijn nummers aan mekaar als een soort van reuzemedley. Hij start met “Hipshake”, onmiddellijk in overdrive, gevolgd door zijn psychedelische hyperwaltz “Enlightenment” van Sun Ra.

Met “Broken Toy” doet hij ook hier zijn outing, het funky “Holler for Craig Lawler” met Todd Edmunds uitfreakend op zijn bass. “As Long As I Hate You” krijgt een vip behandeling, “Done with the Devil” sluit af, en natuurlijk wordt het eclectische “Snowflakes and Horses” in heel zijn transcendente vervoering het ultieme bisnummer. “Jason is God” zou ik haast op de metromuren gaan spuiten. Dit is ongemeen straf spul.

Wordt vervolgd

witteMVS

In 1971 richtte Wilko Johnson samen met Lee Brilleaux de rhythm & blues formatie Dr. Feelgood op. Een band die vooral live zeer sterk was, niet in het minst door Brilleaux dreigende poses en Wilko’s mechanische bewegingen met hoofd en leden, en starende, rollende ogen, een act die hij nu nog steeds opvoert. Ofschoon Lee Brilleaux naast de slide gitaar ook de zang voor zijn rekening nam en bijgevolg als frontman kon beschouwd worden, was Wilko de belangrijkste man binnen de formatie. Hij was het die de muzikale leiding had, de meeste nummers schreef en het vindingrijkst was.

De albums die ze uitbrachten, deden het maar matig. Het was geen toeval dat hun sterkste LP een live-opname was. Eén en ander bracht wrijvingen met zich, en in ’77 wuifde Johnson Dr. Feelgood vaarwel. Hij zette zijn eigen band op, the Solid Senders, die voortborduurden op de early Feelgood. Maar als hij destijds opviel tussen al die Britse bands door zijn bizarre podium-act, viel hij nu tussen de mazen van het net. Gans de rock scene was immers een grote waanzinnige bende geworden, op het hoogtepunt van de Punkperiode. Door gebrek aan succes bij het grote publiek werd hij een zoveelste cultfiguur zonder portefeuille. Teleurgesteld door dit gebrek aan erkenning, ging hij Chaz Jankel vervangen bij Ian Dury and The Blockheads, maar bleef daarnaast ook nog verder doen met zijn Solid Senders. Tot na de flop van de LP die hij met ze maakte. Toen vond hij het welletjes en ging solo. En nu staat hij hier. In datzelfde zwarte pak en zwart hemd als hij dertig jaar geleden al droeg. En hij zingt ook nog dezelfde songs als toen, niet dat het stoort, ze klinken zelfs niet gedateerd. Doordenkers als “Can You Please Crawl Out Your Window”, “Ice On the Motorway”, “Keep It Out of Sight” en natuurlijk “Bottle Up and Go”. Hij struint het podium op en neer, daarbij het hoofd met schokkende bewegingen links en rechts draaiend, met doordringende zombieblik. Zijn huidige band zijn de Blockheads Norman Watt-Roy op bass en Dylan Howe op drums, beide fenomenale muzikanten. Norman plukt energiek aan zijn jazz bass, alsof het de allerlaatste gig is die hij speelt.

Behalve zijn eigen nummers mag hij ook graag materiaal van Bob Dylan spelen, zoals “Highway 61” en “From a Buick Six” en van Van ‘The Man’ “Brown Eyed Girl”. En natuurlijk passen nummers als Johnny Otis’ “Casting My Spell” perfect in zijn staccato gitaarstijl. Gitaarspelen doet hij als de beste pubrocker, waar er moet bespaard worden op muzikanten. Hij speelt ritme en solo, en dikwijls tezelfdertijd, bij het strummen van een akkoord, slaat hij de melodienoten extra aan zodat het lijkt of er twee gitaristen aan het werk zijn.
Wilko is zijn wilde haren nog niet verloren. Ze zijn grijs geworden en zeer kort, maar ze zijn er nog, en hij ziet er niet uit als zou hij er mogen het bijltje bij neerleggen.

Mag Wilko Johnson dan al bijna de pensioengerechtigde leeftijd bereikt hebben, Sonny Rhodes is dat stadium al lang voorbij. Met net geen tachtig vliegjaren op zijn actieradius, komt hij ons vannacht vertellen waar het in blues over gaat. Hard werken, een heel leven lang. Waar hebben we dat nog gehoord. In de blueswereld is er misschien maar één die wat heeft kunnen vergaren tijdens zijn leven van hard labeur, en die het nog kan na vertellen, en dat is B.B. King. Alle anderen ruilden het tijdelijke voor het eeuwige, lang voor ze enige welgesteldheid konden bereiken of ervan genieten.

Rhodes is een ‘Disciple of the Blues’ in zijn eigen woorden. Hij gaat nog steeds onverminderd door met optreden, en doet dat bovendien met nog zeer veel animo.

Begin dit jaar bracht hij een nieuwe CD uit, “I’m Back Again”, alsof hij dan al een tijdje zou weggeweest zijn. Hij speelt zowat alle nummers van dit album. De vrij jonge Texas Slim is gitarist van de band. Net als Sonny is hij afkomstig van de Lone Star State. Hij heeft ook een eigen leven als muzikant, en een paar maanden geleden besprak ik zijn tweede album “Driving Blues” dat toen verscheen op het Belgische label Blues Avenue. Hij is een gedreven gitarist, die als sideman echter geen enkel moment vergeet dat hij secondeert. Ook de drummer en de bassist zijn van hoogstaand niveau, en derhalve vergemakkelijkt dat het leven van Sonny Rhodes.

Die speelt de eerste nummers van de set op een stratachtige gitaar, om daarna over te schakelen op zijn lapsteel, zijn handelsmerk. Het repertorium bestaat bijna uitsluitend uit Texas spul. Van de instrumentale, “San–Ho-Zay” van Freddie King tot het daverende “Shaking Ground”, één van mijn favorieten. Rhodes is het nog niet verleerd, hij houdt nog steeds zijn publiek stevig in de ban. Bravo voor één van die onverwoestbare telgen van de Texas blues.

Middernacht is ondertussen over Charleroi gegleden, en uiteindelijk is het festival gehuld in de sfeer van zijn affiche : Nuit du Blues. Er loopt nog steeds behoorlijk veel volk rond, in en om de grote tent en de pinten vloeien nog rijkelijk.
Wij mogen Michel Rocetti en zijn medewerkers nog graag danken voor het gevariëerde programma dat zij ons aanboden vandaag. Houden zo is daarbij de spreekwoordelijke boodschap.

Salut les copains,

witteMVS